2. Zaproszeniu mulata.

Pani Rossaline bardzo się ucieszyła, gdy powiedziałam jej o zaproszeniu mulata. Ja jednak nie byłam zbyt przekonana czy powinnam tam iść, ale gdybym nie wykorzystała tej okazji, moje zbliżenie się do mulata wyszłoby marnie, dlatego poprosiłam panią Ros, by pomogła mi się ubrać. Ona cała w skowronkach zgodziła się i popędziła do góry. W tym czasie, gdy gospodyni zniknęła za drzwiami, ja zaciekawiona podeszłam do szafki z półkami. Chwyciłam jedną z książek i doznałam szoku. Była to książka o aniołach. Otworzyłam ją na przypadkowej stronie i moje przypuszczenia stały się jasne. Jest to kodeks aniołów, ale w innej wersji, tej nieznanej mi. Zaciekawiona wzięłam inną lekturę i znów należała ona do kategorii anielic. Przerażona odłożyłam książki na swoje miejsce i usiadłam na kanapę. Co jeśli pani Ros jest aniołem tak jak przypuszczałam i dlatego postanowiła mi pomóc? A może po prostu interesuje się stworzeniami, które pozornie nie istnieją? To zdecydowanie zbyt szybko się dzieję. Postanowiłam jednak nic nie wspominać Rossaline o jej fascynacji, nie chciałam ją urazić. Gdy przyjdzie na to pora, ona sama się otworzy.

- Mary, kochana, znalazłam dla ciebie coś idealnego! – usłyszałam pełny uradowania głos starszej kobiety, która schodziła po schodach. Podniosłam się z wygodnego materaca i podeszłam do niej. W dłoniach trzymała białą sukienkę do kolan. Była ozdobiona falbankami, które dodawały jej uroku.

- Jest śliczna – skomentowałam od razu. Była idealna dla mnie jako anioła. Może czas się pogodzić z tym, że już nim nie jestem, a przywyknąć z myślą i nazwać się człowiekiem, który tylko podejdzie do lustra i w odbiciu ma białe skrzydła?

Kobieta kazała mi iść do łazienki przymierzyć ubranie. Też tak zrobiłam. Nałożyłam na siebie leciutki materiał niczym piórko i okręciłam się wokół własnej osi. Sama nie wiem, dlaczego to zrobiłam, chyba chciałam sprawdzić czy gdy mocniej zawieje, będzie mi widać majtki. Otwierając drzwi napotkałam się na lustro. Zapomniałam! Od dzisiaj muszę być bardziej ostrożniejsza. Skrzydła w lustrzanym odbiciu zmartwiły mnie i jeszcze bardziej uświadomiły, że pójście na imprezę do Zayna jest złym pomysłem. Co powiem, gdy przejdę obok lustra i, nie daj Boże, ktoś je ujrzy?

- Mary, wszystko w porządku? – po łazience rozniosło się delikatne pukanie pani Ros. Szybko otworzyłam drzwi i jak najszybciej przez nie wyszłam. Przynajmniej mam wskazówkę, by zaobserwować czy starsza kobieta unika luster, jeśli tak muszę doprowadzić do tego, by przed nim stanęła.

- I jak? - zapytałam zaciekawiona opinią kobiety.

- Idealna, chodź jeszcze zrobimy coś z włosami i nałożę ci delikatny makijaż – uśmiechnęłam się promiennie i chwyciwszy moją dłoń pociągnęła mnie na dół do salonu.

Jeśli pani Ros używa tych wszystkich kosmetyków jakie wyjęła, to ja wcale się nie dziwię, że wygląda tak młodo. Zmarszczyłam nos, gdy przejechała mi pędzelkiem nakładając puder.

- Mary, tylko proszę cię, uważaj. Zayn nie jest złym chłopakiem, ale uważaj dobrze? - w jej głosie można było usłyszeć troskę. Było mi miło, że jednak mam tutaj jakieś wsparcie.

- Proszę się nie martwić – zapewniłam ją. – Zayn nie  wygląda na grzecznego – powiedziałam, pomimo tego, że znałam go jak własną kieszeń, której nie miałam.

- Dużo przeżył i to uczyniło go takim człowiekiem jakim jest, ale w gruncie rzeczy to dobry chłopak - miała rację. Śmierć jego matki, która popełniła samobójstwo, po tym jak dowiedziała się, że mąż ją zdradza, na pewno wpłynęła negatywnie na Zayna.

Gdy kobieta oznajmiła mi, że to już koniec ucieszyłam się. Po tym jednym razie stwierdziłam, że makijaż to jednak nie moja bajka.

Dwudziesta nie ubłaganie zbliżała się coraz szybciej, a moje ciało z każdą sekundą drżało mocniej. Byłam przerażona faktem bycia na tej imprezie i wpasowania się w towarzystwo. Podział grupy był mi dobrze znany. Niestety w niebie jest podobnie. Kujony, luzaki i tym podobne. Ja zaliczałam się do cichych szarych myszek. Kto by pomyślał, że dam radę uciec przez bramę i zejść na ziemię?

Na pewno nie ja.

Gdy wybiła dwudziesta i zza okien  było słychać dudniącą muzykę, przeprosiłam panią Ros, z którą oglądałam telewizję i wyszłam na „imprezę”.

(…)                                                                                                                          

Widziałam nie raz imprezy Zayna z góry, dlatego byłam pełna obaw. Ludzie byli wszędzie. Dziewczyny skąpo ubrane, obściskujące się z przypadkowymi chłopakami, którzy z wyglądu mówili „Jestem najlepszy, więc się bój”. Starałam się iść prosto przed siebie, nie zwracając większej uwagi na wyzwiska, przezwiska rzucane wobec mnie. Nerwowo zagryzałam wargi i wstrzymywałam oddech. Skrępowanie – to jedyne słowo, które mówi o tym, co czułam. Moja głowa była spuszczona na dół, przez co mogłam lekko się garbić. Moja mama nie byłaby ze mnie dumna. Zadrżałam, gdy moje ciało w coś uderzyło, raczej kogoś. Podniosłam wzrok do góry i zobaczyłam jakiegoś chłopaka.

Miał on niebiesko - szare oczy, ubrany był w czarną koszulkę wyciętą w serek. Jego ciało ozdabiały tatuaże, które były imponujące. Sama też mam jeden. Na karku i pomiędzy skrzydłami.

Latające ptaki.

- O, kogo my tu mamy? Nowa dziweczka przyszła? – zawołał głośno tak, by wszyscy zebrani wokół zwrócili na nas uwagę. Znieruchomiałam, moje mięśnie spięły się. Brałam szybkie wdechy i wydechy, by jakoś uspokoić bicie mojego serca.

- Jakiś dziwoląg do nas zawitał – au, zabolało. Miałam ochotę dać nogę i stamtąd uciec. Po pomieszczeniu rozniósł się głośny śmiech, co jeszcze bardziej mnie dobiło.

Nie potrafiłam nic z siebie wydusić. Wiedziałam, że to przez alkohol, który płynął w jego żyłach, ale było mi naprawdę przykro.

- No to, kochanie, jako, iż jesteś nowa, pójdziesz jako pierwsza do zabawy w słoneczko, UWAGA TO KTO CHCE PRZELECIEĆ SZTYWNIARĘ? – zaśmiał się brutalnie, a ja usłyszałam znowu śmiech. Oczy mnie piekły, gdyż moje łzy chciały ujrzeć światło dzienne. Co to jest za zabawa?

- Nikt, cóż to może mi obciągniesz, co? – jego ton był obrzydliwy i powodował na moich plecach ciarki oraz odruchy wymiotne.

- Nie umiesz mówić czy co, sztywniaro? Jeśli tego nie zrobisz, to spierdalaj stąd – poniżona, przestraszona i zawiedziona odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z domu Zayna. Za sobą słyszałam jeszcze zdania typu „Tylko się nie rozpłacz” albo „Jesteś gównem”.

O właśnie tak wyglądają ludzie o tym gatunku, o których jesteśmy uczeni tam na górze. Szłam marszem jak najdalej od tego miejsca, moim celem było wlecieć na dach i rozpłakać się.

Wiedziałam, że jako nowa osoba nie zostanę tam zbytnio dobrze przyjęta, ale nie sądziłam, że aż tak bardzo. Nigdy więcej żadnych imprez. Rozejrzałam się dookoła i gdy nikogo nie było podniosłam rękę i zrobiłam znak krzyża. Na moich plecach pojawiły się skrzydła. Moje nogi straciły styczność z betonem. Leciałam w górę na dach pani Ros. Będę mieć oko na Zayna, ale z dala od niego i jego przyjaciół. Usiadłam na dachu, podciągnęłam nogi pod podbródek i oparłam głowę o kolana. Zwątpiłam w swój wspaniały plan ucieknięcia na ziemię, ale przecież po jednej porażce nie mogę się poddać, tak? Dokonam swojego zadania. Spojrzałam w dół , impreza rozwijała się w najlepsze, a ja siedziałam sama na dachu, czyż tak nie jest lepiej? Tak, jest.

Po jakimś czasie wszyscy byli tak wstawieni, że postanowiłam zejść i położyć się w wygodnym łóżku. Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam drabinę, zeszłam po niej i udałam się do domu pani Ros.

Starsza kobieta wręczyła mi już wcześniej klucze, dlatego bez problemu, po cichu weszłam do środka. W pomieszczeniu panowały egipskie ciemności, co było wyzwaniem dla mnie, czyli osoby nie znającej tego pomieszczenia na pamięć, co jakiś krok zahaczałam o szafkę, komodę lub stojak na kurtki, ale grunt, że się nie przewaliłam! Wdrapałam się na samą górę, załatwiłam wszystkie rzeczy w łazience, w tym zmycie makijażu i położyłam się spać wcześniej przebierając się w piżamę, przygotowaną przez panią domu.

(…)

Obudziłam się rano o piątej, byłam zdziwiona, dlatego że położyłam się grubo po trzeciej. Ale to pewnie przez wyczajenie. Zeszłam na dół do kuchni. Nikogo nie było. Czyli już wiem, że pani Rossaline nie należy do rannych ptaszków. Rozejrzałam się po kuchni i niepewnie zaczęłam szukać produktów na śniadanie. Moje zdolności kucharskie kończą się na przygotowaniu jajecznicy, dlatego gdy znalazłam jaja, rozbiłam je na patelni, wsypałam szczyptę soli, podsmażyłam i przełożyłam je na talerz. Posypałam to wszystko szczypiorkiem, który kobieta trzymała w doniczce i posmarowałam dwie skibki chleba masłem. Chwyciłam do ręki pomidora i wycięłam z niego kawałki przypominające płatki kwiata, ukroiłam jeden plaster ogórka i ułożyłam z moich wycinków kształt słoneczka/stokrotki. Zaparzyłam wodę i zalałam nią saszetkę herbaty w kubku z jakimś dziwnym, nie znanym mi logiem.

Nie wiedząc co zrobić zaczęłam sprzątać na dole w salonie, ułożyłam wszystkie buty, kurtki i książki w kolejności alfabetycznej.

- Wstałaś już – usłyszałam za sobą delikatny głos staruszki. Odwróciłam się do niej przodem i przytaknęłam.

- Uszykowałam dla pani śniadanie – uśmiechnęłam się szczersze, widok radosnej kobiety sprawiał mi satysfakcję.

- To miłe, dziękuję. A no właśnie, opowiadaj! Jak się bawiłaś? - zapytała klaszcząc w dłonie. Coraz częściej nachodziły mnie myśli, skąd u niej tyle entuzjazmu w tym wieku.  Może ona faktycznie jest tym aniołem. Po wczorajszym zapoznaniu z kolegami Zayna stwierdziłam, że ludzie są paskudni, bez uczuć, liczy się dla nich tylko czubek własnego nosa, lubią poniżać, obrażać i upokarzać.

- Nie byłam tam długo – punkt dla mnie, że umiem świetnie dobierać słowa. Nie było to kłamstwo. Modliłam się w duchu, by kobieta nie drążyła tego tematu, gdyż chciałabym jakoś zapomnieć ten dzień, ale to niemożliwe… Mam świetną pamięć, ale rozumiem to, iż ludzie popełniają błędy.

- Dlaczego? – tego pytania się obawiałam.

- Nie znalazłam Zayna. Trafiłam na jego kolegę i uciekłam stamtąd – wyjaśniłam na tyle ile mogłam, kobieta chyba wyczuła, że nie zbyt chcę o tym rozmawiać, dlatego skupiła się na jedzeniu śniadania.

- Ty nie zjesz? – zapytała. Anioły jedzą tylko jeden posiłek w ciągu dnia i jest to obiad, ale pomimo tego potrafią gotować. Tylko ja byłam wyjątkiem i nie umiałam. Nie nadawałam się do tego po prostu.

- Nie, ale może mogę coś dla pani zrobić? – zapytałam uprzejmie.

- Nie, chyba nie… Albo nie, czekaj. Możesz wynieś śmieci – powiedziała, gdy zobaczyła pełen kosz z odpadkami.

Wyszłam na zewnątrz i zimne powietrze przeszyło moje ciało. Odszukałam wzrokiem metalowe kosze i podeszłam do nich, podniosłam pokrywkę i wsadziłam worek z śmieciami. Zamykając kosz, usłyszałam czyjąś kłótnie. Rozejrzałam się dookoła, aż mój wzrok napotkał brunetkę wybiegającą z domu Zayna, zdenerwowana i cała zapłakana pokonała krótki odcinek drogi między furtką, a stojącym mulatem. Krzyczała coś, a chłopak jak ostatni dupek stał oparty o futrynę drzwi. Skłamałabym gdybym pomyślała inaczej, miał on idealną figurę, strasznie seksowną. Mary, jesteś aniołem!

Jak ostatnia sierota przyglądałam się tej całej scence tak że nie zauważyłam wzroku mężczyzny zwróconego na mnie. Puścił do mnie oczko. Speszyłam się, spuściłam głowę na dół tak, by moje włosy zakryły twarz.

- Podjedź tutaj na chwilę – usłyszałam jego niski głos. Ciarki przeszły po moim kręgosłupie, zostawiając głupią gęsią skórkę. Wykonałam jego polecenie i podeszłam do bramy.

Serce waliło mi jak oszalałe, mój oddech przyśpieszył, a ręce drżały.

- Nie lubię, gdy kogoś zapraszam, a on nie przychodzi – zaczął ostrym tonem. Podniósł mój podbródek swoimi palcami, gdy ja nadal na niego nie spojrzałam. Zabrakło mi tlenu. Był piękny i idealny, jeśli chodzi o wygląd, pod każdym względem, nie miał żadnej skazy.

Spojrzałam w jego czekoladowe oczy i w tęczówkach zobaczyłam  swoje odbicie – przerażona dziewczyna, która ma zemdleć; tak wyglądałam.

- Czeka cię kara – odparł poważnie. Uniosłam jedną brew do góry i czekałam, aż coś powie, ale on tylko chwycił mnie za rękę i zaczął prowadzić w stronę jego domu. Zaczęłam się opierać, ale gdy  to zrobiłam zostałam skarcona jego spojrzeniem.

- Jeszcze raz tak zrobisz, a przestanę być miły – odparł, czyli jego zachowanie było miłe?

W mojej głowie pojawiły się obawy. Przecież wyszłam tylko na chwilę, to nieuczciwe wobec pani Ros.

Wiedziałam, że Zayn nie należy do sympatycznych, ale to wszystko z nieba wydawało się prostsze.

Autorka : Przepraszam ,że tak długo. Mam już napisanych pięć następnych, więc mam nadzieję ,że pojawią się w miarę szybko.

Kochani, miałabym do was prośbę.

Tego bloga czyta mało osób, a ja sama nie jestem w stanie nic zrobić by dowiedziało się więcej.

Dlatego proszę polecajcie go na swoim blogu, lub gdziekolwiek. Naprawdę to by było miłe.

Dziękuję, miłego dnia.