1.Nieskazitelnej urodzie.

Każdy anioł, gdy się urodzi staje się czyimś stróżem. Ja dostałam chłopca o nieskazitelnej urodzie, mały mulat o czekoladowych oczach i włosach w kolorze węgla. Codziennie patrzałam na niego z góry i czuwałam, gdyż takie było moje zadanie. Niestety moja moc z czasem osłabła, gdy Zayn przestał nosić swój amulet, który został mu założony w dniu urodzin. Jak? Według tradycji, którą my; anioły ustaliliśmy w prawie szpitalnym: każdy nowo narodzony człowiek musi mieć założony  naszyjnik. Każdy jest inny i co innego przedstawia. Była kiedyś taka legenda i ludzie jej bardzo przestrzegają, wręcz boją się złamać, gdyż spadnie na nich kara. Wracając do Zayna, po śmierci jego matki zmienił się z kochanego chłopczyka na chłopaka, który łamie serca dziewczynom, bawi się nim i uczestniczy w mocno zakrapianych imprezach. Wraz z wiekiem rozwinęła się u niego pasja do boksu. Dziś jest najlepszy w tym co robi. Z moją małą pomocą nie doznał większych obrażeń niż zwichnięta ręka. Codzienne patrzenie na niego budziło we mnie chęć zejścia na ziemię i zobaczenia jak wygląda ten świat. Niestety nasze surowe prawo, które było ściśle trzymane, nie pozwalało mi na to.

§438 tylko anioł wyszkolony przez samego Boga może opuścić niebo.

Jak większość rzeczy jest to niesprawiedliwe, dlatego ja postanowiłam zaradzić temu sama. Równo z godziną 1:00 wymknęłam się ze swojego pokoju, by zejść przez bramę. Dlaczegoż to było takie proste? Moje marzenie o opuszczeniu tej nudnej krainy narodziło się już jakiś czas temu. Dzień w dzień przyglądałam się, od rana do nocy, strażnikom tego przejścia, dzielącego czyściec, a ziemię i doszłam do wniosku, że po północy nie ma tu nikogo, a Rob i Meg są tak zmęczeni, że usypiają zawsze o tej samej porze. Cicho na palcach wymknęłam się z pokoju i przemierzyłam dość długi korytarz. Co chwilę odwracałam głowę, by sprawdzić czy nikt mnie nie śledzi. Położyłam dłoń na zimną, metalową klamkę i lekko pchnęłam ją do przodu.

Wielkie drzwi otworzyły się, a ja wyślizgnęłam się z budynku.  Mój dom nazywany aksą znajduję się całkiem niedaleko od przejścia, więc zbytnio się nie spieszyłam.

Każdy śmiertelnik wyznaje jakąś wiarę: chrześcijaństwo, islam lub wiele innych, a prawda jest taka, że w niebie każdy jest równy. Oczywiście jesteśmy podzieleni na aniołów - muzułmanów czy chrześcijan, ale pomimo tego wszyscy się lubimy. Tak naprawdę, wszystkie te religie prowadzą do wyznawania wiary w jednego Boga, który jest inaczej nazywany w wielu religiach.

Mój plan mnie nie zawiódł, bo gdy doszłam na miejsce Rob i Meg smacznie już spali, co pozwoliło mi doprowadzić akcję do końca.

Ostatni raz rozejrzałam się za siebie i nie myśląc długo wbiegłam do portalu nazywanego bramą czystości.

(…)

Otworzyłam oczy i chwyciłam się z kark, który zaczęłam rozmasowywać. Tu gdzie się znalazłam było ciemno i brudno. Podniosłam się z jakiegoś piasku i otrzepałam swoją sukienkę. Rozejrzałam się. Dookoła nikogo nie było, żadnego śmiertelnika.

A co jeśli pomyliłam wymiary? – zwątpiłam. Nagle moje stopy oderwały się od podłoża. No tak, moje skrzydła. Podniosłam lewą dłoń do góry i przekręciłam ją w bok, ścisnęłam dłoń w piąstkę i moje skrzydła zniknęły, a ja z powrotem runęłam na ziemię.

Ból rozszedł się po moich plecach, a ja cała obolała wstałam i ruszyłam przed siebie. Ogarnęło mnie dziwne uczucie bez skrzydeł, które były ze mną od urodzenia, ale za żadną cenę nie mogę się wydać kim jestem. Z góry wszystko wydawało się takie proste, lecz tak naprawdę nie mam bladego pojęcia, gdzie jestem. Co jakiś czas napotykałam ławki i drzewa, stawiałam delikatnie bose stopy na zimnym betonie z nadzieją, że kogoś spotkam. Nic z tego. Droga którą szłam wydawała się ciągnąć w nieskończoność, ale gdy usłyszałam, że ktoś na mnie gwiżdże przestraszyłam się. Zaczęłam biec, nie rozumiałam, co się wokół mnie dzieje. Byłam przerażona.

Wreszcie dotarłam do końca, gdzie samochody pędziły z prędkością światła. Spojrzałam przez ramie nikogo nie było. Skrzyżowałam ręce na piersi i zaczęłam pocierać swoje ramiona, gdyż zimna temperatura powietrza spowodowała gęsią skórkę na moim ciele. Spokojnie Mary, przypomnij sobie co mówili w szkole, przede wszystkim, uspokój się. Właśnie! Wszystko lepiej wygląda z góry. Podniosłam dłoń i zrobiłam w powietrzu znak krzyża, a moje skrzydła pojawiły się na plecach. Uniosłam się w górę, aż zobaczyłam jakiś wysoki wieżowiec. Podleciałam tam i usiadłam na jego skraju. Musiałam wszystko racjonalnie przemyśleć. Zayn mieszka w alejce Mistake, jest to koło jednej z największych siłowni. Była noc, więc bez problemu mogłam przelecieć ten odcinek.

Wiatr uderzał w moją skórę, a moja sukienka powiewała z każdą sekundą. Na pewno osoby, które nie spały, a zamiast tego wyglądały przez okno doznały szoku. Nie codziennie widzi się latającego anioła. Ucieszyłam się, gdy zobaczyłam znajome uliczki. Widocznie przechodząc przez portal, nie byłam wystarczająco skupiona. Ogarnęła mnie panika, gdy światło w pokoju mulata paliło się. Mogłam tylko się domyśleć, co tam robił. Postanowiłam oszczędzić sobie tego widoku, dlatego usiadłam na dach. Schowałam skrzydła i zeszłam po przymocowanej drabince na sam dół. Moja ucieczka nie była dobrze zaplanowana, czułam niepokój, gdzie przenocuje. Zrezygnowana wyszłam z posiadłości Malika , niedaleko znajdowała się ławka i też tam się położyłam. Bezdomny. Zawsze żal mi było takich ludzi, gdyż jako anioł nienawidzę patrzeć na kogoś cierpienie, a dziś mogę sama się nim poczuć.

Obudziła mnie jakaś starsza pani. Otworzyłam oczy i zilustrowałam kobietę. Wyglądała na około 50 lat, miała na sobie zwiewną, kwiecistą sukienkę, która podkreślała jej atuty. Nie była zbytnio chuda, miała kobiecą figurę i pofarbowane włosy w kolorze blond.

- Dziecinko, co ty tu robisz? Jest zimno, całą noc tu spałaś? – zapytała przejęta, a ja niepewnie pokiwałam głową. – No to zapraszam cię na ciastko i herbatę, a potem odwiozę cię do domu – zaczęła. Byłam zdumiona tym, że ktoś zachciał mi pomóc. Moja nauczycielka cały czas mówiła, że ludzie są wredni i niemili. Podniosłam się z drewnianej ławki i razem ze staruszką poszłyśmy do jej domu, który okazał się być naprzeciwko Malika.  Uprzejmie otworzyłam jej drzwi i oby dwie weszłyśmy do środka. Pierwsze co rzuciło się w moje oczy to genialny wystrój klasyczny.

Starsza kobieta o blond włosach podała mi obiecane ciastko i herbatę, usiadłam na jednym z krzeseł tak samo jak ona. Przyłożyłam naczynie do ust i namoczyłam wargi. Ciepła ciecz spowodowała na moich plecach ciarki. Po całej nocy na dworze to było jak najlepsza nagroda.

- Och, gdzie moje maniery jestem Rossaline – podała mi rękę, a ja niepewnie ją uścisnęłam.

- Mary.

- O! Śliczne imię, takie niespotykane – zaczęła. Czułam się bardzo nieswojo. Z natury byłam nieśmiała, ale ta sytuacja mnie przytłaczała, do tego niezbyt wiedziałam jak mogłabym się dostać z powrotem do nieba. Wiedziałam jedno - będę mieć spore kłopoty.

- Dziękuję, pani ma też bardzo ładne imię – nasza rozmowa była strasznie wymuszona, ale doceniałam to, że kobieta starała się w ogóle mi jakoś pomóc.

- Ach, dziękuję – zaśmiała się, a w jej policzkach pojawiły się dołeczki. – To teraz, kochanie, powiedz co robiłaś na tej ławce? – anioły nie kłamią, nie potrafią tego robić, dlatego jej pytanie przysporzyło mi kłopot. Musiałam być sprytniejsza niż kiedykolwiek.

- Uciekłam i nie mam zbytnio, gdzie się podziać – spuściłam głowę na dół. Miałam nadzieję, że ta pani okaże się na tyle miła, by mi pomóc jeszcze w tej sprawie.

- Mam pewien pomysł, kiedyś byłam w podobnej sytuacji i dostałam pomoc, więc teraz ja ci pomogę. Jako, iż jestem już stara potrzebuję kogoś, kto wynosiłby mi śmieci lub posprzątał i różne takie. Jeśli się zgodzisz, możesz zostać u mnie. Oczywiście będę ci płacić, jak to się mówi „za darmo umarło” – zaśmiała się, a mi ulżyło. Oczywiście zgodziłam się na jej propozycję, bardzo doceniam to, że mnie nie olała i choćby  zaproponowała ciastka, które wręcz uwielbiałam.

- To chodź. Dam ci jakieś rzeczy do ubrania, moja córka wyjechała do Ameryki i zostawiła całą szafę – powiedziała wchodząc na górę. Cieszę się, że ją spotkałam, ale coś mi w niej nie pasowało. W sumie anioły są miłe, a co jeśli ona też nim jest i dlatego mi pomaga? To nienormalne, ale bardzo realne. Niektóre anioły w nagrodę za ciężkie walki i nienaganne  sprawowanie pod koniec 50 roku życia mogą opuścić niebo, by ze spokojem żyć na ziemi i tam umrzeć, ale przecież ona ma córkę. A jeśli jest adoptowana?

- Dziękuję pani za wszystko, gdyby nie to, nie wiem jakbym skończyła – odparłam nieśmiało. Moje słowa wywołały na jej twarzy ten  słodki uśmiech.

Rossaline podała mi jedną z sukienek w kolorze różowym w białe kropi oraz zwykłe baleriny z kokardą. Przebrałam się i podeszłam do lustra. Zrobiło mi się strasznie duszno, gdy zobaczyłam w swoim odbiciu wielkie białe skrzydła. Instynktownie odwróciłam się w tył i ich nie było. Dziwne. Och! Zapomniałam, lustro - symbol próżności, zawsze pokaże nam swoje prawdziwe ja, a ja niestety jestem aniołem. Rzadko oglądam swoje odbicie, gdyż nie akceptujemy próżności. Według przepisów możemy patrzeć w lustro tylko jeden raz dziennie trzydzieści sekund po śniadaniu, dlatego też większość aniołów się nie maluje.

Rossalline zgarnęła moje włosy do tyłu i związała ich pukiel czarną, wełnianą gumką. Miałam naturalnie kręcone włosy, ale blondynka postanowiła je jeszcze bardziej podkreślić, zawijając je na lokówkę. Zastanawiało mnie to dlaczego mnie tak stroi. Przecież nie miałam zamiaru nigdzie iść.

(…)

Jak się później okazało, kobieta postanowiła mi pokazać trochę miasta, nie powiem, bym nie była zadowolona, bo byłam. Teraz mam pewność, że się nie zgubię.

Wracając do domu pani Ros zauważyłam Zayna. Moje serce się uradowało. Jest naprawdę bardzo przystojnym mężczyzną, nie dziwi mnie fakt, iż wykorzystuje urodę do zdobywania, bajerowania dziewczyn. Moim celem było zbliżenie się do niego, co nie było prostym zadaniem. Malik był arogancki i negatywnie nastawiony na nowe znajomości z nie jego środowiska, ale musiałam z powrotem założyć mu jego medalion, by moja moc nasiliła się.  Dziwna była perspektywa widzenia go z tak bliska, a nie z nieba. To świetne uczucie.

Przeszłam przez furtkę i podeszłam do drzwi czekając na panią Ros, ale jej nie było. Zaciekawiona odwróciłam się, by sprawdzić, gdzie jest. Mój podopieczny ją zatrzymał, nie wiem, co od niej chciał. Wystraszyłam się tego, gdyż zachowanie Zayna było niedopuszczalne i nieobliczalne , mógł jej coś zrobić.

Odłożyłam siatkę z zakupami na płytki o kolorze bordowym i podeszłam do nich.

- Wszystko w porządku, proszę pani? – zapytałam zmartwiona. Czułam na sobie wzrok mulata, ale nie zwracałam na to uwagi. Musiałam mocno się hamować, by na niego nie spojrzeć, ale nie chciałam wyjść na jakaś dziwną.

- W jak najlepszym – uśmiechnęła się. – Mary, to jest Zayn, mój sąsiad – cała w skowronkach przedstawiła nas sobie.

- Mary – uśmiechnęłam się, co odwzajemnił.

- Nie widziałem cię tu wcześniej – powiedział ilustrując mnie wzrokiem.

- Ona dopiero dziś zaczęła u mnie pracować, wiesz jestem stara i przyda mi się ktoś, kto będzie mi pomagał – odpowiedziała za mnie pani Rossaline.

- Och, co pani gada. Wygląda pani świetnie – komplementował ją, na co kobieta lekko się zarumieniła. Położyła rękę na jego ramię i lekko je pchnęła w geście żartu. – Ty mi tu tak nie słódź - zaśmiała się. – To kochani, ja zostawię was samych, bo muszę zadzwonić do Ally, do zobaczenia, Zayn – pożegnała się i opuściła nas. Odprowadziłam ją wzrokiem i przeniosłam wzrok na swoje nowo dostane baleriny. Była to strasznie krępująca sytuacja. Nie miałam dużego doświadczenia z chłopakami, a co dopiero z Zaynem, który jest zabójczo przystojny?

- Nie lubię, gdy ktoś podczas rozmowy ze mną ma spuszczony wzrok – odparł, a ja zmuszona byłam na niego spojrzeć. – Lepiej, ubierz coś ładnego i wpadaj do mnie na imprezę, dziś o 20 – puścił mi oczko.

- Nie wiem – nigdy nie byłam na takiej imprezie i nie zbyt wiedziałam jak się zachować.

Autorka: Dodałam szybciej rozdział niż pisałam. Mam nadzieję ,że wam się podoba, bo mi osobiście nie.

Miłych wakacji !

Do następnego xx